Eigen lijk word ik sinds jaar en dag al ziek om en nabij mijn verjaardag.
Ik had dus kunnen weten dat ik een dezer weken iet onder de leden zou krijgen en de dagen heerlijk in mijn bed of op mijn bank zou slijten.
En zo geschiedde maandag 10 november hetgeen er aan zat te komen, ik werd ziek. Na dat ik eerst in de ochtend een mislukte poging ondernam om mijn theorie examen voor eht rijbewijs te halen zette de hoofdpijn die mij al ruim een week plaagde door. Ik voelde me beroerd en wilde eigenlijk alleen maar slapen.
Op een gegeven moment voelde ik me echter wat beter, en besloot voor de lol een spelletje op de computer te gaan doen, zo gezegd zo gedaan.
Terwijl ik druk in de weer was met eieren, wol en melk verzamelen voelde ik een tinteling in mijn been, nu is dit neit ongewoon als je een spelletje aan het doen bent, want soms valt het vervloekte ledemaat nou eenmaal in slaap.
Enfin, ik strekte mijn been al klagend van de kramp en voelde ineens mijn been geheel en al ontspannen, hij was zo ontspannen dat hij niks meer deed. Langzaam kroop de ontspanning omhoog, ook mijn arm was nu volledig ontspannen aan het raken. Totaal clueless over wat er aan de hand was deed ik eenn verwoedde poging om mijn spelletje op te slaan, je doet rare dingen.
Het leek me een goed idee om naar de bank te gaan tot de verlamming van mijn rechterzijde weer voorbij was, maar helaas ik bleek daar niet toe in staat. Vervolgens trachte ik met mijn rechter hand mijn mobiel te pakken, maar gezien mijn rechterarm tijdelijk buiten gebruik was faalde ik ook in deze taak. Plotseling drong het besef door dat links nog wel operationeel was en kreeg ik mijn mobiel te pakken en belde mijn moeder.
Ik schrok zo van mijn stem dat ik er om moest lachen, ik klonk bezopen, mijn moeder droeg me op om de dokter te bellen en dat deed ik toen maar. De dokter had niet echt een kant en klare verklaring en heeft me daarom door verwezen naar de neuroloog. Dus aankomende woensdag ga ik daar maar heen.
Verder ben ik deze week thuis gebleven met barstende koppijn, heerlijke buikloop en de angst dat mijn ledenmaten me weer zouden falen.
Maar gelukkig ik doe het nog! Ik ben nog intact en een herhaaling voor voorgenoemd incident heeft niet meer plaats gevonden.
Dus maandag ga ik mijn werk weer onveilig maken, want thuis heb ik het nu wel weer gezien!
