Over gras

Het volgende gesprek vond zojuist plaats. N en ik hebben een fijne dag! N haar naam op msn is:
AAAAAAAARRRRRRGGGGGGG!!!!! Just shoot me!!!!


Manon - !@#%$^# zegt: could u shoot me too?

N. zegt: ok, kom maar hierheen. Neem dan wel een gun mee, kan ik daarna de hand aan mezelf slaan Ook een slechte dag begrijp ik?

Manon - !@#%$^# zegt: JAAAA

N. zegt: wazzup?

Manon - !@#%$^# zegt: oke zit je? en heb je even?

N. zegt: ja hoor, de rest van de dag nog

Manon - !@#%$^# zegt: Het begin: Er staat een stijger aan mijn balkon = slapeloze nachten omdat ikz eker weet dat er criminelen komen om mij te beroven...
gevolgen: Slapeloze nachten omdat ik 's nachts 1000000 geluidjes hoor en even moet checken!
Vandaag:

N. zegt: :-)

Manon - !@#%$^# zegt:

1. sliep om 3 uur
2. werd om 07:08 wakker dat is 30 minuten te laat
3. Trein was stuk
4. andere trein had geem machinist
5. diaree festijn in de ochtend
6. koude koffie valt over hand
7. hete koffie valt over broek en bureau
8. net nieste ik even
the end
o nee
9. ik moet vandaag mijn assessment inlveren maar hij is niet aaf
-a

N. zegt: Crap, jij hebt echt een rotdag

Manon - !@#%$^# zegt: uhu en jij?

N. zegt: niet zo'n rotdag

Manon - !@#%$^# zegt: haha

N. zegt:

ik zit alleen op een kamer met collegas die zo stom zijn als het achterend van een varken, die ik vanwege de personeelsvergadering tot 9 uur vanavond moet meemaken en waarmee ik vrijdag op cursus moet. Alsof ik vrijdag nog zin heb om op te letten verder niks

Manon - !@#%$^# zegt: ooooow
jij hebt gewoon een platgetrapt grasprietje dag
ik heb een gemaait veld dag

N. zegt: hahahahahahahaha, mooie omschrijving

Goedemiddag, ik voel me KUT!

Dat zegt nou nooit iemand, dat valt me op.
We zijn als mens zo geconditioneerd dat we nooit eens zeggen wat we vinden of wat we denken, het is over het algemeen altijd Ja en amen en het gaat goed hoor.

Maar je gaat mij niet vertellen dat het waar is, je gaat mij niet vertellen dat iedereen zich de hele dag door gewoon maar blij voelt dat kan toch niet?!?

Afgelopen zaterdag heb ik weer even geholpen op mijn oude werk, ik heb weer even een dagje in de winkel mogen staan, echt joh wat een wereld van verschil met een kantoor baan! In de winkel werk je gewoon 8 uur lang, je bent 8 uur lang met mensen bezig en 8 uur lang ben je natuurlijk heel erg vriendelijk. Op kantoor werk je 2 uur lang 2 uur drink je koffie, 2 uur lees je je email en 2 uur verzorg je je nagels, je handen werk je je prive afspraken bij en stuur je smsjes.. Je mag best met een chagarijnige kop achter je monitor zitten want hey, je monitor vraagt je toch niet wat er met je is.

Maar in de winkel is het bikkelen hard doorwerken en vrolijk en vriendelijk blijven, je bouwt een heel fijn weekend op want er waren toch minstens 100 mensend die mij zaterdag een fijn weekend hebben gewenst... Ik dwaal af....

Ik de winkel zet je ook een masker op, op kantoor is dit minder nodig, maar ik vraag me af wie er nou daadwerkelijk zegt wat hij vind en vind wat hij zegt. Als ik aan iemand de vraag stel: Hoe gaat het? verwacht ik niet persé het standaard antwoord, ik ben oprecht geintereseerd in het werkelijke wel en wee. Gaat het KUT??? Zeg dat dan gewoon, dan doe ik dat ook!


Geen idee of dit enigsinds tevolgen is..... WANT IK VOEL ME KUT! ;-)

Constatering

Pffff....... wanneer je eindelijk door hebt dat je geen leven hebt slaat het toch best hard in.

Vandaag is het zaterdag en ik ben nu al vanaf woensdag heerlijk vrij, heerlijk, heerlijk, heerlijk nou ja dat zou het moeten zijn maar mijn god ik verveel me helemaal de pleuris, ik heb gewoon niks zinvols te doen.

Inmiddels heb ik het internet uitgelezen, ik heb alle boeken die ik wilde lezen uitgelezen, ik heb alle filmpjes die ik wilde zien gezien, ik heb mijn settlers spelletje gespeelt. Ik ben zelfs een aantal keer de deur uit geweest om bij iemand op visite te gaan of een boodschap te doen. Maar ik heb zoveel tijd veeel te veel tijd, dat ik nu op zaterdag middag achter mijn computer zit en ik gewoon niet kan wachten tot ik maandag weer mag gaan werken om even uit mijn saaie sleur te komen.

Eigenlijk is het in en in triest... Ik ben immers zelf degene die er voor kiest om als een kluizenaar boven in mijn toren te blijven zitten, ik kan ook gewoon zeggen hey ik ga er op uit en zie wel wat ik tegen kom, daar heb je immers niemand anders voor nodig daar ben je zelf genoeg voor. Maar ik zou gewoon niet eens weten wat ik moet gaan doen, shoppen heeft geen zin want mijn bankrekening vind dat een slecht idee, ja ik kan aan school maar wie heeft daar nou zin in...

Ik heb ook totaal geen fantasie, waar gaat men heen midden op de dag in haar eentje? Mijn constatering is daarom dat ik totaal geen leven heb, en het ergste is, dat ik de enige ben die het kan veranderen....

Het verhaal van de gestolen fiets..

Op maandag 26 januari 2009 hebben mijn fiets en ik onvrijwillig afscheid van elkaar moeten nemen. Een onbekende zag mijn fiets wel zitten en besloot deze uit zijn veilige stalling mee te nemen.

Ik kwam die dag niets vermoedend thuis vanuit mijn werk waar ik wat langer was gebleven als normaal was, ik kwam thuis bij een leeg rek zonder mijn fiets en heb sins dien een nieuwe moeten adopteren.

Vandaag ging ik vanuit mijn werk even langs de jumbo om een klein boodschapje te doen, niets vermoedend plaatste ik daar mijn recentelijk geadopteerde fiets in het rek, terwijl ik mijn fietsje op slot zette keek ik naar zijn buurman, de buur fiets herkende ik uit duizenden, het was mijn lieve fietsje, mijn trouwe tweewieler waar ik 5 jaar lang lief en leed mee had gedeeld. Mijn lieftallige door een ander van mij ontnomen roestige vriend stond zomaar naast mijn nieuwe zwarte glimmende adoptie fietsje.

Wat nu dacht ik, blij om hem weer te zien. Ik besloot de mannen in het blauw te bellen, want waar onrecht is komt de politie om te helpen toch? En ja daar waren ze mijn helden de mannen die mij gingen helpen om mijn kleine roestje weer thuis te krijgen. Stront nerveus stond ik daar, kon het waar zijn? zou ik door stom toeval mijn oude trouwe vriendje weer terug krijgen? De mannen in het blauw zeiden dat ik mijn fietsje mee mocht nemen eindelijk herenigd!

Daar stond ik samen met de mannen in blauw te wachten op mijn mama en de auto om mijn roestige ros mee naar huis te nemen, kwamen er twee jongemannen aan lopen, waarvan een mijn liefje mee wilde nemen, de mannen in blauw liepen op de jongeman af en zeiden "u bent aangehouden" dus de jongeman werd mee genomen omdat de fiets die hij mee wilde nemen van mij was en niet van hem.

Uiteindelijk moest mijn roestige lief weer mee met de mannen in blauw omdat de jongeman aangehouden was, na onderzoek mag ik hem weer verwelkomen in mijn leven.

Zo zie je maar je kunt maar beter niet aan manon haar fietsje komen want ze vind hem altijd weer terug.

"Dit was de ultieme wraak van een slachtoffer van fietsendiefstal"

Echt niet!!

Niet waar! NEE! Absoluut geen denken aan! Ik ben het er helemaal niet mee eens, en geef geen graantje toe! Want ik weet gewoon honderd procent zeker dat het niet waar is!!!!! Lekker Puh!!!!!


Hmmmmm.......
Oke ik geef toe, misschien is het toch waar, blog na blog a blog struim ik af voor informatie, de online versie van het boek ook gevonden en gelezen, new moon en nu ook twilight weer opnieuw aan het lezen. Het feit dat lieve N. op dit moment de gevangenbewaarder is van new moon en Eclipse zorgt voor een gevoel van gemis, ik mis mijn boekjes, terwijl ik weet dat N. heel goed voor ze zorgt, alsof eht haar eigen kindjes zijn.

Making offs, interviews, blogs, boeken, film alles lees of kijk ik. Ik vraag me wel af of ik een beetje doorgeslagen ben, ik bedoel ik kijk uit na de dag na mijn verjaardag, dan komt de film New moon uit..... Zelfs Harry Potter vond ik niet zo leuk!

Damn Twilight!!! Damn Stephenie Meyer!!!! Damn acteurs die in twilight spelen!!!!!

I need help to get over this disorder! Ik heb twilighteritis!

Het nadeel van werken met alleen maar mannen

Zojuist had ik mijn tweede rookpauze op het werk, we staan dan altijd beneden langs de gracht te roken.

In de gracht zwommen vandaag 4 kleine baby eenden kuikens met zijn viertjes bij elkaar roepend om hun mama, maar mama was er niet...

Mijn hart brak door dit tafereel, ik vond het dood zielig. Vier kleine eendjes net op de wereld en letterlijk moederziel alleen, bij elkaar blijven zwemmend om enigsinds veilig te blijven zonder moeder voor alle gevaren die de wereld om hen heen met zich mee brengt.

Mijn mannelijke collega's of niet aangedaan of omdat het mannen onder elkaar zijn maakten er grapjes over, ook de reiger die de eendjes had gezien vonden ze erg interessant want zoals verwacht zag die in de eendjes een lekker hapje.

Ik ben maar snel naar boven gegaan, omdat ik het niet aan kon zien om die arme kleintjes verzwolgen te zien worden door de grote boze wereld.

Ik denk dat er nu nog maar 3 zijn, omdat mijn mannelijke collega's zeer geintereseerd uit het raam keken toen ze boven kwamen en subtiel zeiden.. hij heeft er weer 1.

Zielig, hardverscheurend vind ik het, op die momenten wilde ik dat ik een vrouwelijke collega had die wat meer sympathie had voor de arme kleine baby eendjes...

(ik heb ook de dierenambulance gebeld maar die konden niks doen omdat de kleintjes in het water zwommen en ook zij er niet bij zouden kunnen)

Als ikea zonder dekbedovertrekpuntjes (update: het valt wel mee)

De dag was daar, het was eindelijk zover, het pakje zou arriveren.

En dat deed het ook, als een gewillig slachtoffer stapte ik na aankomst in Lelystad op de fiets opweg naar waar ik zo lang op gewacht had.

Hoe perfect ze ook waren de laatste bevatte een kleine afwijking, hij was groter dan de rest, maar ondanks mijn frustraties omtrend dit formaat was ik blij dat ze er waren.

Die avond was ik uitgeschakeld, ik was van plan geweest mijzelf meteen te storten op deel drie maar mijn migraine liet dat niet toe. Zaterdag dan maar.

Zaterdag kwam, het derde boek las ik alsof het de donald duck was, aan het eind van de dag was het poef uit! Niet instaat mijzelf ook maar 1 minuut uit de wonderlijke wereld te verwijderen begon ik aan het inperfecte boek.

Het is... als een berg beklimmen en 5 meter voor de piek weer naar beneden te gaan, het is als stomende seks zonder hoogte punt, het is als het lekkerste gerecht maken maar het niet opeten het is als.... een ikea zonder dekbedovertrek puntjes......

Ik kan het niet helpen om enigsinds teleurgesteld te zijn...

UPDATE: ondanks de eerdere teleurstelling valt het boek erg mee, advies, ga er in met een andere verwachting!