De wereld leek te stralen, de zon hoefde daar niet eens voor te schijnnen. Een moment een ogenblik en alles was goed. Ik verlies mijzelf in het zijn, ik verlies mijzelf.
Een besluit, in één ogenblik, een helderheid een openbaring. De weg is zwaar moeilijk te begaan en er zullen zowel heuvels als kuilen mijn pad verzwaren, maar dit pad moet ik nemen.
Te lang geleefd in eenzame opsluiting. Terwijl de wereld naar mij lachte wende ik mijn blik af en keek naar een leegte een plaats waar ik niet kon bestaan. Waar mijn levenslust verstopt werd in een klein doosje waar ooit een ring in had kunnen zitten.
Het is tijd, tijd om mijn blik naar de wereld te richten en terug te lachen, het is tijd om te doen wat ik wil doen, te zijn wie ik wil zijn en te beleven wat ik wil beleven.
De deur naar de leegte zal ik niet sluiten omdat de leegte een onderdeel van mijn zijn is geworden. Maar de leegte is niet langer leeg, er staat een kraan open en langzaam maar zeker vult deze de leegte.
Ik ben, ik leef, ik wil zijn de lach die de bloemen doet bloeien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Stop de leegte in een oubliette!!! ;-)
Een reactie posten