samenspel

Het is waar wat ik soms lees of wat mensen soms wel zeggen, je kunt heel goed eenzaam zijn met veel mensen om je heen.

Ik weet niet goed wat hett is of waarom het is, maar ik lijk me op de een of andere manier niet meer thuis te voelen in mijn eigen omgeving.
Ik heb hele leuke en lieve vrienden, maar ik heb constant het gevoel dat ik er niet echt bij pas en mijn best moet doen om mee te kunnen gaan in gesprekken en omgang.

Soms zit ik erbij en weet ik niet meer wat ik moet doen of moet zeggen. Het voelt als een toneelstukje wat ik aan het opvoeren ben, alsof niemand echt weet wie ik echt ben.

Waarom doe ik dit soort dingen? ligt dit aan mij? Voel ik mij niet meer thuis in mijn vertrouwde omgeving, bij mijn vertrouwde mensen?
Ik weet ook niet hoe het komt, ik weet niet hoe ik er vanaf kom.

Op dit soort momenten wil ik altijd weg, zet ik vraagtekens bij vriendschappen en relaties. Ik zoek bevestiging, ik wil dat mensen mij echt leren kennen en mij aardig vinden om wie en hoe ik ben en niet om het toneelstukje wat ik opvoer.

Ik heb vaker last van dit soort momenten, het is als de droom die ik had toen ik klein was, de hele dag was een droom en als je 's nachts ging slapen begon de echte wereld pas.
Zo nu en dan komt mijn ware ik boven in de wereld van mijn toneelspel, zo nu en dan merk ik dat ik niet ben wie ik ben, maar dat ik ben wie ik denk dan anderen willen wie ik ben.

Is het mogelijk om helemaal jezelf te zijn zonder je aan te moeten passen, is er iemand die echt ziet wie ik ben? sluit ik mij te veel af van alles, en laat ik nooit mijn ware gevoelens zien?

Vraag.................